‘BEN’ Olma Psikolojisi
‘‘Ben’ ben olamayınca aynalarda aradım kendimi.
Sevilmek, onaylanmak, kabul görmek için başkalarını memnun ettim.
Gördüm ki elimi versem kolumu kaptırıyorum. 40 yıl sırtımda taşısam bir gün taşımadığımda benden kötüsü yok.
İnsanlar çıkar için yaklaşıyor.
Hep hayal kırıklığına uğruyorum.
İnsanlar ihtiyacım olduğunda yanımda yoklar.’
‘Başkası olma kendin ol’ diyorlar da nasıl olacağım? gibi söylemleriniz varsa…
Başkalarına kendinden daha fazla değer veriyorsan…’’
Aman dikkat!!!
‘BEN’ olamadan aynalarda kaybolmuş olabilirsin. Kendini gerçekleştirmek için ‘ben’i dengelemek gerekebilir.
****
Anne babalar çocuk sahibi olduğunda kendi yapamadıklarını çocuğunda görmek istiyor. Aslında kendini yeniden yaratmaya çalışıyor. Oysa gerçekte çocuk bir başka varlıktır. Anne babalar bu durumda çocuğa iyilik yapmak isterken, kötülük yapar; çünkü ya çok vericidir, ya kontrolcü, ya da fedakardır. Önce çocuğum derken aslında çocuğa zarar verir.
Elbette çocuklarımız ve sevdiklerimiz çok önemli ama biz de önemliyiz. Ne anne, ne baba, ne eş, ne çocuk… kimse kimsenin hayatını yaşayamaz, yaşarsa da mutlu olamaz.
Başlar beklentiler, öfke, kırgınlık, stres… kimse birbirine yaranamaz.
Böyle büyüyen çocuk, anne babanın onayını almak için; ‘cici kız, cici oğlan modunda’ başkalarının beklentisi doğrultusunda yaşamayı öğrenir.
Anne baba içsel çocuğu iyileştirmeden çocuğuyla var olmaya çalışsa bile içindeki çocuk ne kadar şifalanır? Velev ki çocuk tam istediği gibi oldu, bu defa da çocuk kendisi olamayacaktır.
Başkasının hayatını yaşarken, sanki kiralık bir elbise içinde gibi kiralık yaşar.
*****
Peki çözüm nedir? Çözüm önce aynalardaki ‘ben’i fark etmek, neyi niçin yaptığını analiz etmek gerekir. Kişi geçmişini iyi analiz edebilirse, şu anda nerede sorun yaşıyorsa geçmişi şifalandırması gerekir. Elbette geçmişi tekrar yaşama şansımız yok ama etkilerini giderme tekniklerimiz var. Beyindeki algıyı, hücrelerdeki duyguyu dengelediğimizde enerjimiz de değişir, sorunlarımız da kaybolur.
Başkasını kontrol etmeye çalışan kişi aslında kendini kontrol etmekte zorlanıyordur. Başkasına çok değer veren kişi aslında değerli olmayı, onaylanmayı bekliyordur.
Başkasını kendinden çok sevdiğini söyleyen kişi aslında dolaylı yoldan sevgi bekliyordur.
Ve ne kadar beklenti varsa, o kadar hayal kırıklığı yaratır.
Aslında işin özü, insan olarak onaylanmak, kabul görmek, beğenilmek, sevilmek, değerli olmak istiyoruz. Ve bunun için başkalarını seviyoruz, çok değer veriyoruz.
Oysa kişi kendi içinde tam bütünse başkalarının bu kadar etkisinde kalmaz. Kişi önce kendini sever, onaylar, kabul eder ve değer verirse, dışarıdaki sevgiye muhtaç olmaz. Başkalarının kontrolünde değil kendi hayatının kahramanı olarak yaşar.
‘Ben’ olmadan ‘biz’ olamayız. ’BİR’likten ‘BİZ’e, bizden ‘BİR’ e doğru bir yolculuktur yaşam. Hem bütünün parçalarıyız, hem tek ve özeliz.
****
İşin özü; kendi yaşam hikayeni yazarken, kalemi başkasına vermeden, bilinçli ve farkındalıkla yaşamayı öğrenmektir. İşte o zaman; saf ve çıkarsız sevgi içerden dışarıya, dışardan içeriye akar. İşte o zaman kendine güvenir başkasının ışığına muhtaç olmazsın. İşte o zaman başkasının parlamasından rahatsız olmazsın. Başkasının gölgesinde kaybolmazsın.
İşte o zaman zorluklar kaybolur, hayat tatlı bir serüvene dönüşür. Yasadığın her ‘an’dan zevk alırsın, deneyimlerin keyfini çıkarırsın.
Ve kendini gerçekleştirerek, tam ve bütün bir şekilde hayat amacına ulaşırsın.
En güzel yolculuk içsel yolculuktur.
‘Kendini bilen rabbini bilir’ diye boşuna dememişler.
Yeter ki hayatının kahramanı olmaya niyet et.
Yeter ki ‘ben’ olmayı iste, yollar açılsın.
Bursa Kent Gazetesi Semra Kozanlı Köşe yazıları