‘Ego’ Günlük hayatta sıkça duyduğumuz hatta hiç hoşlanmadığımız bir kavramdır. Oysa ego aslında bizim hizmetimizde olan bir şeydir. Ego aslında ‘akıldır, nefistir, bilinçtir, savunma mekanizmasıdır. Aklımızı, bilincimizi nefsimizi iyi kullanamayınca şişer.
Bildiğimiz şeyleri uygulayamayınca, korkularımız sevginin üzerini kapattıkça bize zarar vermeye başlar. Yani ‘Ego’ öğrenmelerle oluşan bir mekanızmadır.Aslında aklımız öğrendiğimiz şeylerle bizi korumaya çalışan bir savunma mekanizması geliştirir. Burayı iyi kullanamayınca ‘ego’ kötü çocuk olur.
Örneğin; bu dünyada yaşarken hayatta kalma amacımızı tehdit eden en büyük korku ölüm korkusudur. Bu ana korkuyu dengelemek için ‘ego’ gibi koruyucu gölge geliştirdik.
Ego duygusal bedenimizin yoğun biyoloji titreşiminde bulunmasını sağlayan bir parçaydı. Ana amacı hayatta kalmayı sağlamaktı.
Bize faydalı olacakken, zamanla özümüzden kopup, onu gerçek ‘biz’ sandık.
Biz ona benlik enerjisi vererek rahat ettik ama gereğinden fazla ipleri ele alınca bizi yönetmeye başladı. Oysaki ego bir araçtan başka bir şey değildi.
Onu amacına uygun şekilde kullanırsak yararlı olur. Uygunsuz olarak kullanıldığında ise hayatımızda kendi kendimize kurduğumuz en büyük tuzak olur.
Ego aslında bizi korumak için var oldu. O bizim deneyimlerden çıkardığımız mantıklı tarafımız olmak istedi. Çocuk saflığımızda ego yoktu. Büyüdükçe kendimizi korumayı öğrenirken, gereksiz kılıflar oluşturduk.
Bizi korumak için egonun niyeti iyiyken, insan bu kılıf ve yalancı rollerle öyle bütünleşmeye başladı ki öz benliğinden uzaklaştı. Mutluluk, sevgi, çıkar ilişkisine döndü. Tüketim çılgınlığında insan kendini de tüketmeye başladı.
Ego sahip olmayı, varlık ile birleştirme eğilimindedir. ‘Ne kadar çok sahipsem o kadar varım’ der. Kendisini eşyalarla, mal mülkle veya başkalarının varlığı ile tanımlayan insan; bütün hayatı boyunca daha güçlü bir benlik duygusu arayışıyla dolaşırken, gerçek benin başından beri orada olduğunu fark edemez.
Gerçek ‘ben’ zaten vardır. Kendini ispatlamak için başka şeylere ihtiyacı yoktur. ‘Benim ailem, benim param, benim kimliğim, benim çocuğum, benim karım’ gibi şartlarla var olmanın gücünü ‘ben’liğin dışındakilere bağlarsak kendi ‘öz’ümüzden uzaklaşırız.
Öz zaten varken, sen onu yalancı, sahte benliklerle örttüğünde, varlığına da gölge düşürürsün, sahte cennette gerçek mutluluğu arar durursun.
Oysa gerçek mutluluk, var olmanın mutluluğudur, dengeli yaşamaktır, her koşulda kendini iyi hissetme halidir.
‘Ego’ şimdide yaşayamaz. ‘Geçmişte şu olmadığı için mutsuzum’, ‘eğer şu olursa mutlu olurum’ diyen ses egonun sesidir. Şu anda var olmaktan mutlu olunca ‘ego’ kaybolur.
Ego, asıl kaynağın içimizde olduğunu bilmez. Onu dışarıda arar. İnsanlar geçmişe dair ne yaşarlarsa, zihinlerinde o kadar yük taşımış olurlar. Anılar, geçmişle ilgili düşünceler bizi ele geçirdiğinde benliğin bir parçası haline gelerek, yük oluşturur. Bu durumda geçmişle şartlanmış kişilik, hapishanemiz olur. Acı beden egoyu, ego da acı bedeni güçlendirir, egonun tutsağı olur çıkarız.
BAŞKALARINI SUÇLAMAK YERİNE SORUMLULUĞU ELE ALDIĞIMIZDA, HER ŞEYİ BAĞIŞLADIĞIMIZDA, KURBAN KİMLİĞİMİZ ÇÖZÜLÜR VE GERÇEK GÜÇ ORTAYA ÇIKAR.