Muhtaç olduğumuz her şey bizi bağımlı yapar. Bu sevgi bağımlılığı da olabilir, ilgi bağımlılığı veya yiyecek bağımlılığı da olabilir.
İnsan olarak hepimiz ilgi, sevgiye, beğenilmeye ihtiyaç duyabiliriz. Hatta yaşamak için suya, yiyeceğe, giysiye, barınmak için eve, hayatı kolaylaştırmak için paraya ihtiyacımız elbette vardır.
Ne zaman bu ihtiyaçlar bizi bağımlı yapıyor, o zaman özgürlüğümüzü satıyoruz. Örneğin su olmadan yaşayamayız ama suyu hayatımızın merkezi olarak gördüğümüzde ruhsal olarak korkuların esiri oluruz.
Para elbette hayatımızı kaliteli yaşamak için gereklidir. Ama ne zaman para kaygısı başlar, para olmadan yaşanmaz düşüncesinin esiri oluruz o zaman biz parayı değil para bizi kontrol etmeye başlar.
Özgürlük, her istediğini ya da düşündüğünü yapabilmek midir? Hem evet hem hayır. Gerçek özgürlük; muhtaç olma duygusundan kurtulmaktır.
İnsan olarak sevmek, sevilmek bizi besler ancak kimse sevmese bile kişi kendiyle barışık olduğunda, başkasını hayatın merkezine koymadan her koşulda mutlu olur.
İlişki koçluğunda kişiye soruyorum; ‘nasıl bir sevgili istiyorsun, nasıl bir ilişki olursa mutlu olursun?’Kişi cevap veriyor; beni çok sevsin, ilgili olsun, bana yardımcı olsun, şefkat göstersin, beni sarıp sarmalasın, kollasın.’
Başka bir soru soruyorum; bu kişi veya ilişki olmadığında ne olur? Elbette cevap ‘mutsuz olurum’
Bu örnekte de olduğu gibi; kişi bir başkasının vereceği duyguları önce kendi içinde tamamlarsa o zaman sevgilinin veya ilişkinin esiri olmaz.
Yani içsel özgürlük demek; ihtiyaç duyduğumuz şeylere bağımlı olmadan, muhtaç olmadan yaşayabilmek demektir
Bizi muhtaç hale getiren en büyük olgu KORKULARIMIZDIR. Sadece bir bebekken anne babaya ihtiyacımız vardı. Ancak ne zaman korkuları da öğrenmeye başladık, korkunun esiri olduk, o zaman öz benliğimizden koptuk.
Bugün bağımlılığın kökeninde, çocukluktan kalma korku, endişe gibi olumsuz duygu ve düşünceler yatıyor.
Öyleyse içsel özgürlük; kendini ve her şeyi tümüyle özgür bırakmak ve akışa güvenerek korkusuzca yaşamak demektir.
Bu arada insan olarak elbette korkumuz da olacak ki, korktuğumuz şeyden kendimizi koruyabilelim. Örneğin hepimiz depremden, ölmekten korkabiliriz ancak her an ‘ya ölürsem, ya deprem olursa’ diye düşünüp hayatı zehir etmek, bizi korkunun esiri yapar.
Geçmişin olumsuz duygularından kurtulup, geleceğe güvenip, yapabileceğimizin en iyisini yapmak bizi özgürleştirir.
Kimseye, hiçbir şeye bağımlı ve muhtaç olmadan korkusuzca, sevgiyle yaşamayı öğrendiğimizde ruhumuz özgürleşir.
Mümkün değil, böyle bir şey olamaz diye düşünürsek,zaten olumsuzluğun esiri olmuşuzdur. Olmamız gereken en doğal halimizle, çözüm odaklı olduğumuzda kapılar açılır.
Önemli olan farkındalıkla, hayatın kalitesini arttırmaktır. Problemi tespit edip, teşhis ettikten sonra tedavi süreci başlar. Yeter ki çözüme niyet edelim.
Zincirlerinizden kurtulmak istiyorsanız, özgürce hiç bir şey düşünmeden işe başlayın.Şimdi’de kalmanın hafifliğini yaşayın.Bırakın ruhunuz sonsuzlukta özgür kalsın.